Zondagmiddag kwam ik toevallig aan op de Nassaukade samen met een vriendin. En op de Vosbrug, de brug die het centrum verbindt met de buitenwijken, stonden allemaal mensen. Ik zag gelijk ook verschillende vlaggen van Republik Maluku Selatan’ (RMS). Waarom zouden ze daar staan? vroeg ze. En ik zei: zij herdenken. Ze herdenken dat de eerste generatie 70 jaar geleden aan kwamen in Nederland. Terwijl ik het zei voelde ik de rillingen door mijn lijf trekken. We waren even stil. Ik vertelde dat er tegenover het centrum buiten de singels één van de drie kampen was en wees naar die plek.
We zaten op een bankje en hoorden trommels. Daarna hoorden we engelengezang. De mensen zongen het Hena Masa Waja. Het Hena Masa Waja was het eerste volkslied en werd op 25 april 1950 gezongen na de proclamatie van de RMS. Tranen liepen over mijn wangen. Ik voelde hun pijn. Ik voelde hun machteloosheid maar ook hun trots. Het kwam zo ontzettend diep vanuit hun ziel.
Al 70 jaar geen erkenning en we kunnen zeggen dat de ontvangst hier van hen gewoon Kilo Utrecht Tango was. Deze mensen hebben zoveel gedaan voor dit land. De KNIL militairen (Het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) bestond voor een groot deel uit Molukse beroepsmilitairen en zij hadden alles gegeven. En een bedankje ho maar….
Hun staat Republik Maluku Selatan’ (RMS) kwam er niet en is gewoon een volk in ballingschap. Ik zag op de brug iets gebeuren wat velen verbinding zouden noemen, maar dit oversteeg verbinding. Dit was meer dan dat en veel hoger. Dit was eenheid!
Ik aanschouwde het en dacht, wat kunnen wij Nederlanders veel van deze mensen leren. Zie ze staan en geheel terecht! Nog steeds niet gekregen waar ze recht op hebben. Gewoon door de Nederlandse regering in de steek gelaten en voor een paar gulden per week in een barak gezet…
Zie hier 70 jaar later, daar stonden ze op een brug. Niet alleen in Woerden maar door heel Nederland. Zij zijn nog meer eenheid dan wellicht ooit ervoor. Er is hen leed aangedaan, maar nu zitten en zijn ze hier en de toekomst van hen ligt hier ook. Maar wat een enorm krachtige mooie mensen vol trots. Ik heb Nederlanders nog nooit zo trots een vlag zien dragen. Ja, als we winnen op een Olympische Spelen… Maar deze mensen hebben niet gewonnen… Zo mooi hoe in de middag de vlaggen voorbij kwamen. En wat een geweldig statement. Hopelijk dringt het nu echt door in Den Haag.
Jaren geleden had ik een geweldig mooi gesprek met een Molukse vriend. En ik vroeg hem leg mij nu eens uit: jij zegt neef, oom, tante of nicht maar dat zijn ze niet. Hoe zit dit nu? ‘Dat zit zo’, vertelde hij. ‘Wij zijn ook al zijn we dat niet, hier met zijn allen en zijn één familie. En zo gaan we ook met elkaar om, zowel in voor als in tegenspoed. We delen lief en leed! Wij zijn familie in hart en ziel!’ Wat een les kunnen wij hiervan leren. In Nederland is de eenheid ver te zoeken momenteel. Maar zij hebben die nog steeds na 70 jaar. Één voor allen en allen voor één.
Bron : woerdensecourant.nl = de-column-van-mirte-damen-rms door Mirte Damen