Het verleden kan ik niet veranderen, wel het verhaal delen met anderen

Opgegroeid op Kaageiland (Zuid-Holland), zoals de locals het noemen, heeft de Nederlandse Anne-Linn (25) altijd dichtbij de natuur geleefd. In deze waterrijke omgeving voelt zij zich nog steeds thuis. Dat de bedreiging van onze kostbare natuur sterk samenhangt met onrecht, merkte zij als kind al op. “Zo besloot ik op mijn 9e samen met mijn zusje om vegetariër te worden. Dat was toen nog vrij uniek in mijn omgeving.” Haar liefde voor natuur en haar wens om bij te dragen aan een wereld waarin mensen zich meer met elkaar verbonden voelen, vormen een rode draad in het leven van Anne-Linn. In de academische wereld zoekt ze naar oplossingen voor problemen als klimaatverandering. Ze vindt hier slechts gedeeltelijk antwoord. Is dit het hele verhaal? Wanneer ze over de situatie in Papua hoort, beseft Anne-Linn dat er inderdaad een heel belangrijke stem ontbreekt in de klimaatbeweging: het inheemse perspectief.

Ontbrekend geluid in de academische wereld
De zoektocht van Anne-Linn begint met een studie Internationale Ontwikkelingsstudies in Wageningen. Daar doet ze veel kennis op van wereldproblemen en mogelijke oplossingen, met klimaatverandering als grootste uitdaging van deze tijd. Omdat ze meer wil begrijpen van de technische wetenschappen van het klimaatprobleem, kiest ze voor een master Industriële Ecologie aan de universiteiten van Leiden en Delft.

In deze academische wereld zoekt Anne-Linn naar oplossingen voor een betere wereld. Maar dat gaat niet van een leien dakje. Een half jaar op weg in haar master bekruipt haar een gevoel van twijfel. “Veel oplossingen die ik leerde waren Westers georiënteerd, technocratisch en bedacht vanuit een kapitalistisch systeem. Ik miste het gesprek over onze relatie met de natuur – de ecologie – en vroeg me af of ik wel de juiste oplossingen leerde.”

Inheemse perspectief op de klimaatcrisis
Wanneer ze het boek ‘Nu het nog kan’ van Extinction Rebellion leest, valt voor Anne-Linn het kwartje. Allerlei puzzelstukjes komen op dat moment dichter bij elkaar. Papoea- en klimaatactivist Raki Ap koppelt in een van de hoofdstukken het klimaatprobleem aan het belang van de bescherming van inheemse volkeren. Er valt namelijk heel veel te leren van de manier waarop zij gebruikmaken van de natuur om hen heen zonder dit te verwoesten.

“In slechts 5 pagina’s legt Raki uit wat de grondoorzaken zijn van de klimaatcrisis en welke oplossingen er zijn. Zoals het feit dat de manier waarop inheemse volkeren leven eraan heeft bijgedragen dat ruim 80% van de wereldwijde biodiversiteit is behouden. Dat terwijl zij maar 5% van de wereldbevolking uitmaken. Ik besefte mij dat ik in mijn studie nooit les heb gehad van iemand uit de inheemse diaspora.”

“DE KENNISMAKING MET RAKI WAS VOOR MIJ HEEL CONFRONTEREND. IK KENDE PAPUA NIET EN WIST NIET EENS DAT ER SPRAKE WAS VAN EEN GEDEELDE GESCHIEDENIS MET NEDERLAND.”

Eerste kennismaking met Papua
In dezelfde week dat Anne-Linn het boek leest, ontmoet ze Raki bij een bijeenkomst in Den Haag. Na afloop stapt ze meteen op hem af. “De kennismaking met Raki was voor mij heel confronterend. Ik kende Papua niet en wist niet eens dat er sprake was van een gedeelde geschiedenis met Nederland.” Papua is de casus die haar gedachten over het ontbrekend perspectief in de klimaatdiscussie bevestigt.

Bij klimaatverandering en onrecht voegt zich ook ongemak over de kolonialistische gang van zaken. Door de enorme stilte die rondom Papoea hangt, kon op het eiland grootschalige ontbossing, gaswinning en mijnbouw ongestraft plaatsvinden met alle schending van mensenrechten van dien. “Kolonialisme is een onderwerp waar weinig aandacht aan wordt besteed op scholen en universiteiten. In mijn ervaring heb ik vooral geleerd dat het iets uit het verleden is. Maar dat het nu nog steeds gebeurt? Daar heeft men het niet over.”

Klimaat - Anne-Linn | Papua dalam hatiku
Links: Anne-Linn en Raki – Rechts: het boek ‘Nu het nog kan’
Klimaat - Anne-Linn | Papua dalam hatiku
De gespreksavond in café Utopie over koloniale verheerlijking werd een open en eerlijk gesprek over gevoelens en perspectieven

Op de barricaden
Na haar kennismaking met Raki laat Anne-Linn alle informatie een week bezinken. Nog een week later staan ze al samen op het podium van Café Utopie in Den Haag om een gespreksavond te begeleiden over de koloniale verheerlijking in Nederland. Raki vertelt vanuit zijn perspectief als Papoea en activist en Anne-Linn vanuit haar ‘wit privilege’-positie. Het sloeg bij de aanwezigen in als een bom. “Het werkte zo goed, omdat we persoonlijke verhalen deelden. We voerden geen discussie maar hadden een open en eerlijk gesprek over gevoelens en perspectieven.” Mensen werden met elkaar verbonden door het delen van verhalen.

Haar interesse in Papua is sindsdien alleen maar gegroeid. Op dit moment schrijft Anne-Linn haar scriptie over de nikkel mijnbouw op het Gag eiland in Raja Ampat (Papua). De vraag naar nikkel, die nodig is voor het produceren van onder andere batterijen en windmolens, gaat de komende 25 jaar enorm toenemen. Dat dit allerlei schendingen van mensenrechten en ecologische rampen tot gevolg heeft, is vrijwel onbekend. Anne-Linn is kritisch op het positieve imago van de energietransitie. “De toeleveringsketen van hernieuwbare energietechnologie kent heel veel onrecht. De windmolens of elektrische auto’s die we hier zien, kunnen een link hebben met het onrecht dat plaatsvindt in Papua.”

DE TOELEVERINGSKETEN VAN HERNIEUWBARE ENERGIETECHNOLOGIE KENT HEEL VEEL ONRECHT. DE WINDMOLENS OF ELEKTRISCHE AUTO’S DIE WE HIER ZIEN, KUNNEN EEN LINK HEBBEN MET HET ONRECHT DAT PLAATSVINDT IN PAPUA.

Verantwoordelijk voor gedeelde geschiedenis
Op de vraag of Anne-Linn nog iets wil toevoegen aan haar verhaal, denkt ze even na. Dan vervolgt ze: “Ik voel een verantwoordelijkheid om meer bewustwording voor de gedeelde geschiedenis van Papua en Nederland te creëren. Het verleden kan ik niet veranderen. Wel kan ik het verhaal van de Papoea’s delen met anderen. Iedereen kan het verschil maken voor de Papoea’s. Verdiep je in het onderwerp, praat erover met anderen en deel het verhaal. En minstens zo belangrijk: kaart het aan wanneer je het inheemse perspectief mist. Ik deed dat vooral op universiteiten, maar het kan op tal van vlakken.”

Wordt ze dan nooit eens moe van de uitzichtloze situatie van het klimaat? “Jawel, maar dan houd ik me voor wat Raki tegen mij zou zeggen: als de Papoea’s na 60 jaar onderdrukking hun strijdlust niet kwijtraken, dan kan jij zéker jezelf niet toestaan om negatief te worden met de vrijheid en middelen die je in Nederland hebt om verandering te brengen.”

Bron : https://www.papuadalamhatiku.nl/verhalen/het-verleden-kan-ik-niet-veranderen-wel-het-verhaal-delen-met-anderen/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *