Maluku Huizen

Menu pagina

  1. De huisvesting
  2. Molukse wijken
  3. Het belang van de Molukse wijk in Nederland

De huisvesting


"Invoering zelfzorgregeling en eigen levensonderhoud. Huisvesting is de overkoepelende term voor verschillende typen onderkomens waarin men tijdelijk of permanent onderdak heeft om in te leven, te slapen, te werken of te ontspannen."
encyclo.nl

De huisvesting

In 1956 werd de zelfzorgregeling ingevoerd. Dit betekende dat de mensen in principe zelf in hun eigen levensonderhoud moesten voorzien. Pas als dat niet lukte, kregen ze steun van de overheid. Een van de symbolen van de zelfzorg was de eigen keuken die in de plaats kwam van de centrale keuken. Door de Molukse gemeenschap werd fel tegen de zelfzorgregeling geprotesteerd. De Nederlandse regering had hen immers naar Nederland gehaald en was daarom ook verantwoordelijk voor hun verzorging. Daar kwam ook nog bij dat zij geen enkele opleiding hadden gevolgd die in Nederland bruikbaar waren en de meesten de Nederlandse taal niet beheersden. Er kwamen demonstraties, stakingen en andere acties. In West-Kapelle (Zeeland) kwam het zelfs tot een gewelddadig treffen met de politie. Uiteindelijk moesten de meeste Molukkers de regeling, zij het onder protest, accepteren. Van gevreesd soldaat naar de lopende band. Een enkeling bleef volhouden…



Molukse wijken

De commissie Verwey-Jonker

In 1960 wordt begonnen met de bouw van 62 Molukse woonwijken en worden de woonoorden en de andere voormalige huisvestingplaatsen gesloten. De commissie Verwey-Jonker stelt voor om kleine wijken van ongeveer 50 woningen variërend in woningtype te bouwen die in de buurt van industriële centra moeten komen te liggen. Deze kleine wijken moeten voorkomen dat er grote concentraties van Molukkers ontstaan. Ondanks dit advies worden de meeste woonwijken veel groter, liggen ze ver van industrie af en zijn ze niet homogeen voor wat betreft woningtype . Er ontstaat zelfs een aantal wijken met een omvang van 800 tot ruim 1.000 inwoners, waarin uitsluitend of overwegend Molukkers komen te wonen.

In de meeste gevallen blijven de Molukkers geconcentreerd wonen; in een aantal gevallen wordt ervoor gekozen kleine aantallen Molukkers te verspreiden over de gemeente. Ze wonen dan niet meer als groep bij elkaar, maar blijven wel in elkaars nabijheid wonen. In een enkel geval is gekozen voor volledig gespreide huisvesting. De overheid ziet het niet zitten om alle Molukkers te mengen onder de autochtone bevolking; zij vreest dat gemengde huisvesting voor grotere aanpassingsproblemen gaat zorgen dan bij geconcentreerde huisvesting. De Molukkers zelf zijn ook voorstander van het wonen in groepen omdat zij denken dat het cultuurverschil tussen de Nederlanders en hen te groot is. Daarnaast zien sommigen het nut er niet van in om te integreren in de samenleving aangezien zij nog in de veronderstelling zijn ooit terug te keren naar de Molukken. Uiteindelijk werden er 71 Molukse woonwijken verspreid over Nederland gebouwd. Het verhuizen ging niet altijd zonder slag of stoot.



Samenleven

Het belang van de Molukse wijk in Nederland

“Samenleven - het kennis nemen van elkaars opvattingen, het samen aanpakken van problemen en het opbouwen van een gezamenlijke toekomst vereist dat Nederlandse burgers elkaar ontmoeten binnen een veilige en leefbare omgeving en over de grenzen van verschillende achtergronden heen. Door samen dingen te doen in wijk en buurt ontstaat er tussen burgers iets gemeenschappelijks, worden verschillen minder bedreigend en komt er zelfs ruimte voor verschil. Segregatie belemmert dat. Ook stopt de uitwisseling van kennis over de Nederlandse samenleving en lijkt de noodzaak te vervallen om de Nederlandse taal goed te beheersen. Terwijl beide juist essentieel zijn voor de inburgering van nieuwe Nederlanders.” Lees verder

Molukse woonoorden in Nederland


\